رﻓﺘﻢ
و زﺣﻤﺖ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ از ﮐﻮی ﺗﻮ ﺑﺮدم
آﺷﻨﺎی
تو دﻟﻢ ﺑﻮد و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﭙﺮدم
اﺷﮏ
داﻣﺎن ﻣﺮا ﮔﯿﺮد و در ﭘﺎی ﻣﻦ اﻓﺘﺪ
ﮐﻪ دل
ﺧﻮن ﺷﺪه را ﻫﻢ ز ﭼﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺒﺮدم
شرﻣﻢ
از آﯾﻨﻪ ی روی ﺗﻮ ﻣﯽ آﯾﺪ اﮔﺮ ﻧﻪ
آﺗﺶ
آه ﺑﻪ دل ﻫﺴﺖ ﻧﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺴﺮدم
ﺗﻮ
ﭼﻮ ﭘﺮواﻧﻪ ام آﺗﺶ ﺑﺰن ای ﺷﻤﻊ و ﺑﺴﻮزان
ﻣﻦ ﺑﯽ
دل ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮد ﺗﻮ ﻧﮕﺮدم
ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪت
دﮔﺮان دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ای ﮔﻞ رﻋﻨا
ﺣﯿﻒ ﻣﻦ
ﺑﻠﺒﻞ ﺧﻮش ﺧﻮان ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﺎر ﺗﻮ ﺧﻮردم
ﺗﻮ ﻏﺰاﻟﻢ
ﻧﺸﺪی رام ﮐﻪ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺷﺖ آرم
ﻏﺰﻟﻢ ﻗﺼﻪ
ی دردﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺮورده
دردم
ﺧﻮن
ﻣﻦ رﯾﺨﺖ ﺑﻪ اﻓﺴﻮﻧﮕﺮی و ﻗﺎﺗﻞ ﺟﺎن ﺷﺪ
ﺳﺎﯾﻪ
آن را ﮐﻪ ﻃﺒﯿﺐ دل ﺑﯿﻤﺎر ﺷﻤﺮدم
نظرات شما عزیزان:
|